ΗΤΑΝ ΣΤΡΑΒΟ ΤΟ ΚΛ(Ι)ΗΜΑ...

Εμείς, σαν Αυτόνομη Ζώνη , γουστάρουμε να βλέπουμε μπάλα, να φωνάζουμε, να τραγουδάμε, να ρίχνουμε κάνα μπινελίκι που και που, να μην ανεχόμαστε τη παρουσία της κρατικής καταστολής στο χώρο μας, να πηγαίνουμε τις εκδρομούλες μας, να πικάρουμε τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, άντε να γίνεται το πολύ πολύ και κάνας τσαμπουκάς. Μέχρι εκεί όμως.Δε γουστάρουμε να βλέπουμε τόσο τυφλή και δολοφονική βία μεταξύ οπαδών(ακόμη και τα σκληροπυρηνικά χουλιγκάνια της Αγγλίας ή της Ολλανδίας έχουν κώδικες που τις περισσότερες τουλάχιστον φορές τηρούν, κάτι που εδώ δεν ισχύει). Και ειδικά τη στιγμή που φωνάζουμε ότι έχουμε περισσότερα πράγματα που μας ενώνουν σε σχέση με τις επίπλαστες κάποιες φορές διαφορές που μας χωρίζουν. Και το χειρότερο είναι ότι δεν είναι λίγες οι φορές εκείνες που αυτή η τυφλή και υπερβολική βία έχει αποδέκτες όχι μόνο κάποιους από τις αντιμαχόμενες πλευρές αλλά και κάποιους που δεν επιζητούν βία και ούτε μπορούν να την επιστρέψουν(απλοί φιλήσυχοι φίλαθλοι, άτομα μεγαλύτερης ηλικίας κτλ). Και μέσα σε όλα αυτά δίνονται και οι απαραίτητες αφορμές στα κοράκια της εξουσίας να στενέψουν και άλλο το κλοιό τους γύρω από τον οπαδικό χώρο στήνοντας και άλλους νόμους, επαναφέροντας στο προσκήνιο τη κάρτα οπαδού και απαγορεύοντας μας να ταξιδεύουμε για να είμαστε κοντά στις αγαπημένες μας ομάδες όπως έχουν ήδη προαναγγείλει οι «προστάτες» του πολίτη. Και όλα αυτά γίνονται τη συγκεκριμένη αυτή χρονική στιγμή που δημιουργείται σιγά σιγά μια κοινή οπαδική κίνηση που έχει σαν σκοπό να αναδείξει τους πραγματικούς εχθρούς των οπαδών αλλά και της ίδιας της κοινωνίας