the cine zone

                   A.C.A.B.

Πολυαναμενόμενη για όλους μας ταινία, τόσο εξαιτίας του τίτλου και της θεματικής της όσο και εξαιτίας της προέλευσης της μιας και δεν είχαμε ξαναδεί ιταλική hooligan movie. Η ταινία όμως ήταν σκέτη απογοήτευση. Αντί για hooligan movie μας βγήκε cop movie. Μια περιγραφή της καθημερινότητας κάποιων μπάτσων, λίγο γήπεδο, αρκετή βία και ξυλίκι, λίγο νεοφασισμός και ξενοφοβία, πάρε και για τίτλο ένα A.C.A.B και αυτό ήταν.. Ένας από τους μπάτσους έχει σπίτι του κορνίζα τον ντούτσε, ο άλλος έχει (πρώην) γυναίκα μετανάστρια, ένας άλλος είναι πρώην χούλιγκαν και προλετάριος και όλοι μαζί απαρτίζουν μια παρέα μπάτσων των δυνάμεων των μ.α.τ.

Τη μια η μπατσοπαρέα αυτή παρουσιάζεται ξενοφοβική και βίαιη, την άλλη φιλεύσπλαχνη με κοινωνικές και ανθρώπινες ευαισθησίες…Τη μια τους παρουσιάζει φασίστες και εθνίκια, την άλλη τους δείχνει να μπουκάρουν σε κατάληψη ιταλών «αυτόνομων» εθνικιστών προκειμένου να εκδικηθούν για μαχαιριά που έφαγε ένας μπάτσος της παρέας.. Ότι να ναι…

Και εννοείται πως δε μας νοιάζει ούτε μας ενδιαφέρει  η καθημερινότητα των μπάτσων. Πόσο μάλλον μια «μπατσοτόλμη και γοητεία» που παρουσιάζει τους μπάτσους σαν φιλεύσπλαχνους και ανθρωπιστές(!!)..Καθόλου τυχαίο που οπαδοί της Roma ανάρτησαν πανί (που ανέφερε: "Ο Federico, o Stefano, o Gabrielle και άλλοι ακόμη... "Α.C.A.B" δεν είναι μία ταινία"..)κράζοντας την εν λόγω ταινία.

the cine zone

Αυτή τη φορά η στήλη θα ασχοληθεί με το ιστορικό και cult ντουέτο των Cheech and Chong. Το δίδυμο λοιπόν των Richard "Cheech" Marin και Tommy Chong πρωταγωνίστησαν σε πολλά stand up comedies αλλά και σε πολλές low budget ταινίες. Οι ταινίες με τις οποίες έγιναν πιο γνωστοί είχαν ως κεντρική θεματολογία την drug κουλτούρα που ήταν στα φόρτε της στα 70s και περιστρεφόταν γύρω από τις περιπέτειες ενός «τελειωμένου» και σκληροπυρηνικού druggie hippy μουσικού μεγαλοαστικής καταγωγής και ενός «τελειωμένου» και λούμπεν druggie «κάγκουρα» και μουσικού μεξικανικής καταγωγής. Οι δρόμοι τους συναντώνται στο Up in smoke (1978) και δεν ξαναχωρίζουν ποτέ. Άλλες καλές ταινίες τους ήταν οι Cheech & Chong's Next Movie (1980), Nice Dreams (1981 - με μια special συμμετοχή του καθηγητή Timothy Leary, του μεγάλου guru του LSD και των psychedelics), Things Are Tough All Over (1982) and Still Smokin' (1983) οι οποίες αποτελούν όλες τους καταπληκτικές underground, cult, drug και stoner comedies ενώ κυκλοφόρησαν και ένα σωρό albums (δισκάκια δηλαδή). Ακολουθεί άρθρο σχετικό με τη 1η τους ταινία το οποίο και αναδημοσιεύουμε από το cinetentas.

“Up in Smoke”

Ένας άνεργος χίπης δραπετεύει από την οικογένεια του με την rolls royce του πατέρα του που τον προόριζε για τις στρατιωτικές σχολές.Στο δρόμο χαλάει η μηχανή και αναγκάζεται να κάνει οτοστόπ. Θα τον παραλάβει ένας λούμπεν που βγήκε βόλτα με ένα σαράβαλο για καμάκι. Στην αναζήτηση τους για ποιοτικό χόρτο θα καταλήξουν κυνηγημένοι από ηλίθιους μπάτσους σε ένα ροκ διαγωνισμό στο Μεξικό .
Η πρώτη ταινία του stand up κωμικού διδύμου Cheech Marin και Tommy Chong.Η πρώτη και ίσως καλύτερη μπαφο-κωμωδία. Η μάνα των stoner films. Τεράστιοι μπάφοι, τραγελαφικά σκηνικά, πολύ γέλιο από την αρχή μέχρι το τέλος, σωστό soundtrack, sex,drugs and rock n roll,μεγάλες αλήθειες και απίστευτοι χαρακτήρες που σπέρνουν την καταστροφή και τη μαστούρα στο διάβα τους. Η ταινία γνώρισε φανατικό κοινό και τεράστια επιτυχία στην εποχή της και ακολούθησαν εφτά συνέχειες μέχρι το 1984, οι Cheech και Chong έγιναν οι πιο διάσημοι χασικλίδες του σινεμά και συνεχίζουν να δίνουν stand up παραστάσεις μέχρι και σήμερα.

The cine zone

Αυτή τη φορά η στήλη θα φιλοξενήσει ένα άρθρο για τον κορυφαίο σκηνοθέτη George Romero και τις τρεις πρώτες ταινίες τους με κεντρική θεματολογία τα zombies. Το αρθράκι αυτό είχε δημοσιευτεί στο 1ο τεύχος του Αγρινιώτικου fanzine High Frequencies το Μάρτιο του 2004.

Ο George Romero γεννήθηκε το 1940 στη Νέα Υόρκη. Ήταν συγγραφέας και σκηνοθέτης, γνωστός πιο πολύ ως ο άνθρωπος που ξεκίνησε τη σειρά και σχολή ταινιών με κεντρικό θέμα τους ζωντανούς νεκρούς, γνωστούς στο ευρύτερο κοινό ως zombies, των όντων αυτών που ξαναζούσαν μόνο και μόνο για να τραφούν από τους ζωντανούς και που δεν υπηρετούσαν και δεν ακολουθούσαν κανένα εκτός από το ένστικτο τους. Ο G. Romero ήταν πρωτοπόρος αφού ήταν ο πρώτος που ανακάλυψε και ασχολήθηκε με τη συγκεκριμένη κινηματογραφική σχολή τρόμου και τάραξε τα νερά του τότε mainstream κινηματογράφου ενώ πρόσδωσε στο κινηματογράφο μια πεσιμιστική χροιά εναρμονισμένη με το τότε κλίμα στις Η.Π.Α που ήθελε τη τότε νεολαία να αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τις αρχές και να εναντιώνεται στον πόλεμο του Βιετνάμ που ήταν πιο φρικτός από κάθε ταινία του Romero. Εξάλλου τα πολιτικοκοινωνικά μυνήματα που περνάει μέσα από τις ταινίες του είναι ξεκάθαρα.

The Night of the Living Dead (1968)

Η πρώτη ταινία της zombie τριλογίας του Romero. Είναι μια ασπρόμαυρη, low-budget ταινία,με αξεπέραστη ατμόσφαιρα, με άσημους και άπειρους ηθοποιούς που παρόλα αυτά όμως έκανε το μπαμ και δημιούργησε μια ολόκληρη σχολή ταινιών τρόμου. Από ένα απροσδιόριστο λόγο οι νεκροί επανέρχονται στη ζωή και τρώνε τους ζωντανούς. Είναι πολύ αργοί και σκοτώνονται μόνο αν χτυπηθούν στο κεφάλι ή καούν. Ο κεντρικός ήρωας είναι μαύρος ενώ η συμπεριφορά και η θηριωδία ορισμένων ανθρώπων ξεπερνάει ακόμη και αυτή των νεκροζώντανων τεράτων. Η ταινία έχει επίσης ένα πολύ κλειστοφοβικό χαρακτήρα αφού οι βασικοί πρωταγωνιστές αμπαρώνονται σε ένα σπίτι για να γλιτώσουν από τις ορδές των zombies. Η ταινία που άλλαξε τα πάντα στο τρομακτικό και φανταστικό κινηματογράφο.

Dawn of the Dead (1978)

Στη 2η του ταινία ο Romero συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό. Τα zombies έχουν εξαπλωθεί παντού αλλά αυτή τη φορά είναι άλλοτε τρομακτικά και άλλοτε κωμικά. Οι ζωντανοί νεκροί κατακλύζουν ένα εμπορικό κέντρο, ένα χωρό δηλαδή προορισμένο για αγορά και κατανάλωση υλικών αγαθών. Δέχονται την επίθεση μιας ομάδας άγριων τσοπεράδων, πιο άγριων ίσως και τα ίδια τα τέρατα ενώ για άλλη μια φορά ένας από τους βασικότερους ήρωες είναι μαύρος. Για άλλη μια φορά η ταινία έχει ένα κλειστοφοβικό χαρακτήρα ενώ όπως και σε όλες τις zombie ταινίες του Romero αυτός που τραυμαατίζεται από τα zombies μετατρέπεται και αυτός σε zombie. Άλλο ένα cult classic!

Day of the Dead (1985)

Το 3ο μέρος της τριλογίας και ο επίλογος. Τα εφέ είναι πολύ βελτιωμένα ενώ είναι και η πιο gore ταινία από όλη τη τριλογία. Έχει πολλές καφρίλες όσον αφορά τις διατροφικές συνήθειες των zombies(δεν ενδείκνυται για ευαίσθητα στομάχια) και το κλειστοφοβικό στοιχείο παραμένει. Τα zombies έχουν αυτή τη φορά εξαπλωθεί παντού στη γη ενώ οι ζωντανοί έχουν κρυφτεί κάτω από τη γη (σε μια υπόγεια στρατιωτική βάση). Οι νεκροί περπατάνε στη γη και οι ζωντανοί έχουν χωθεί κάτω από αυτή. Για άλλη μια φορά η θηριωδία κάποιων ανθρώπων (στρατωτικών) ξεπερνάει αυτή των zombies ενώ πάλι ένας από τους βασικότερους ήρωες είναι μαύρος. Η καινοτομία σε αυτό το έργο είναι η ύπαρξη ενός εξημερωμένου zombie με ανθρώπινα συναισθήματα ενώ αξιοσημείωτη είναι και μια από τις τελευταίες σκηνές όπου ο κακός και αυταρχικός αρχηγός- στρατιωτικός πέφτει στη κυριολεξία στα χέρια των zombies (ή μήπως στα χέρια του λαού?).

Ο George Romero είναι αυτός που άλλαξε τα πάντα στη σχολή ταινών τρόμου και επηρέασε πολλούς μετέπειτα σκηνοθέτες (ακόμη και τον άλλο μεγάλο δημιουργό ταινιών zombies, τον Ιταλό Lucio Fulci) του είδους.

the cine zone

I.D

Μέσα από αυτή τη νέα στήλη του εντύπου μας θα αναφερόμαστε σε κάποιες ταινίες που έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους ή που πολύ απλά μας αρέσουν.
Η αρχή θα γίνει με μια ταινία που έχει σαν κύρια θεματική ενότητα το ποδόσφαιρο φυσικά! Το I.D είναι μια αγγλική (εννοείται) παραγωγή και κυκλοφόρησε το 1995. Θεωρείται η κορυφαία ταινία που ασχολήθηκε με το θέμα του χουλιγκανισμού και του οπαδισμού στην Αγγλία και γενικότερα.
Οι σκηνές της ταινίας λογικά διαδραματίζονται κάπου στα 80s (μέσα ή τέλη), τη περίοδο δηλαδή που η Θάτσερ αποφάσισε να ασχοληθεί και με τους χουλιγκάνους (αφού πρώτα έκανε το ίδιο και με τους απεργούς ανθρακωρύχους και τα συνδικάτα). Είναι η περίοδος εκείνη που ο χουλιγκανισμός στο μεγάλο νησί αρχίζει να ενοχλεί τον συντηρητισμό της εξουσίας και τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό που αυτή θέλει να επιβάλλει. Είναι γνωστή η τακτική, της τότε αγγλικής κρατικής καταστολής να αναθέτει σε undercover δυνάμεις της να εισχωρούν στο εσωτερικό των σκληροπυρηνικών firms προκειμένου να μελετήσει τη συμπεριφορά τους, τον τρόπο σκέψης και δράσης τους, να συλλέξει πληροφορίες και τελικώς να τους εξαρθρώσει φυλακίζοντας τους τις περισσότερες φορές. Έτσι λοιπόν η ταινία αναφέρεται στην αποστολή τεσσάρων μυστικών μπάτσων να εισχωρήσουν στους κόλπους ενός firm της φανταστικής ομάδας Shadwell. Και ενώ στην αρχή οι μπάτσοι δεν έχουν καμιά σχέση με το ποδόσφαιρο, σιγά σιγά η γηπεδική φάση αρχίζει να τους συνεπαίρνει. Τελικά οι τρεις από αυτούς επανέρχονται στη τάξη και στη «κανονικότητα» του «επαγγέλματος» τους αλλά ο τέταρτος ανακαλύπτει ένα νέο κόσμο, τον ασπάζεται και γίνεται πρωτοπαλίκαρο των οπαδών της Shadwell με αποτέλεσμα η ζωή του να αλλάξει τόσο δραματικά που να περιστρέφεται μόνο γύρω από την ομάδα και τα μπάχαλα. Η ταινία καταρχάς φανερώνει τη βαρύτητα και τη λύσσα που έδειξε η αγγλική εξουσία και η αντίστοιχη κρατική καταστολή στη πάταξη του χουλιγκανισμού. Στη συνέχεια πολλές φορές αναφέρεται στην υπερβολική βία που ασκούσαν μεταξύ τους οι χουλιγκάνοι καταδεικνύοντας την ωμότητα της και την απουσία σε ορισμένες περιπτώσεις της λογικής. Παρόλα αυτά αφήνει να εννοηθεί ότι οι άγγλοι αυτοί χουλιγκάνοι ασκούσαν αυτή τη βία μόνο μεταξύ τους μην εμπλέκοντας στους καυγάδες τους άσχετους ανθρώπους. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή κατά την οποία οι οπαδοί της Shadwell καταδιώκονται από άλλους οπαδούς και κρύβονται μέσα σε ένα φαρμακείο- παντοπωλείο αρπάζοντας από τα ράφια ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν «όπλο». Όταν όμως οι διώκτες απομακρύνονται όλοι τους επιστρέφουν ευγενικά τα αντικείμενα αυτά και ζητούν όλοι συγνώμη για την αναστάτωση που προκάλεσαν στον μετανάστη υπάλληλο του καταστήματος. Επίσης η ταινία καταδεικνύει και κάποια άλλα χαρακτηριστικά των χουλιγκάνων όπως η ισχυρή ενότητα και η αλληλεγγύη που είχαν μεταξύ τους αλλά και τα προβλήματα στις κοινωνικές τους σχέσεις και δραστηριότητες που τους προκαλούσαν οι γηπεδικές δραστηριότητες τους.
Άξιο αναφοράς είναι και το τέλος της ταινίας που αποτελεί αναφορά στην εμφάνιση και την προσωρινή ακμή των ακροδεξιών και ρατσιστικών συμμοριών στο μεγάλο νησί στα μέσα των 80s και στις αρχές των 90s. Αλλά καλύτερα να μη πούμε και άλλα σεβόμενοι όλους αυτούς που δεν έχουν δει ακόμη την ταινία!!
Υ.Γ: Η ταινία είχε προβληθεί στο 2ο party της συλλογικότητας, του εντύπου και της ραδιοφωνικής εκπομπής (Κερκίδα Συνειδήσεων) της Αυτόνομης Ζώνης στη πανεπιστημιακή σχολή.