Editorial

• Η προσπάθεια της Αυτόνομης Ζώνης συνεχίζεται ακάθεκτη και το σημαντικότερο είναι ότι ο κόσμος δείχνει να την αγκαλιάζει και αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμάς γιατί καταρχάς χαιρόμαστε να ανακαλύπτουμε ανθρώπους που μοιραζόμαστε ίδιες ή παρόμοιες απόψεις και ανησυχίες στα γηπεδικά θέματα, στα πολιτικό-κοινωνικά θέματα, στη μουσική και γενικότερα σε διάφορες πτυχές της καθημερινότητας μας και των κοινωνικών δραστηριοτήτων μας και γιατί χαιρόμαστε να αποδεικνύουμε ότι είναι πολλοί τελικά αυτοί οι οπαδοί που δεν είναι «άβουλοι και αποπροσανατολισμένοι κάφροι» με αντικοινωνικό προφίλ και χωρίς ενδιαφέροντα και ανησυχίες.
• Μεταξύ του 2ου και του 3ου τεύχους της Αυτόνομης Ζώνης μεσολάβησαν πολλά γεγονότα. Ένα από αυτά ήταν και η απαγόρευση των μετακινήσεων των οπαδών στα εκτός έδρας παιχνίδια. Άλλο ένα χουντικό μέτρο που προστέθηκε στα ήδη υπάρχοντα τα οποία ειδικεύονται στη δίωξη του οπαδικού χώρου. Οι αντιδράσεις των οπαδών ήταν άμεσες αλλά όχι τόσο μαζικές όσο θα περιμέναμε. Σηκώθηκαν πανό σε αρκετά γήπεδα ενώ πραγματοποιήθηκαν και κάποιες πορείες τόσο από τους οπαδούς του Πάοκ όσο και από τους οπαδούς της αγαπημένης μας ομάδας, του Παναιτωλικού δηλαδή.

• Διαβάσαμε σε πολιτικό διαδικτυακό χώρο και αφού είχαν προηγηθεί επεισόδια μεταξύ οπαδών ομάδων της 2ης εθνικής ότι "η βία μεταξύ των καταπιεσμένων δίνει και παίρνει πέφτοντας μερικές φορές και πάνω στην ένστολη διαμεσολάβηση και καταστολή. Το γήπεδο ήταν από καταβολής του ένα εκτονωτήριο, ένας χώρος ελεγχόμενης -ή επιμελημένα ανεξέλεγκτης- αποφόρτισης συμπιέσεων της καθημερινής ζωής για μια ήσυχη και πειθαρχημένη εβδομάδα στη δουλειά και την κατανάλωση…Μεσούσης της κρίσης ο οπαδισμός ντοπάρεται με επιπλέον φορτία που και πάλι όμως, νομοτελειακά, προσδιορίζουν την εκτόνωσή τους γύρω από τους στρογγυλούς ναούς της εκτόνωσης, τους “συνδέσμους” του αντιπάλου και πάει λέγοντας"…Εν μέρει θα συμφωνήσουμε αφού όπως είχαμε γράψει και στο 2ο τεύχος και πιο συγκεκριμένα στο άρθρο για τη καταστολή στα γήπεδα, το γήπεδο χρησιμοποιήθηκε σίγουρα για κάποιο διάστημα από τους εξουσιαστές προκείμενου να εκτονώνεται εκεί το καταπιεσμένο κοινωνικό σύνολο και να τους αφήνει να καταστρώνουν ανενόχλητοι τα μισάνθρωπα και αντικοινωνικά τους σχέδια (πιστεύουμε βέβαια ότι κανείς σκεπτόμενος οπαδός δεν θέλει το γήπεδο να είναι ένας χώρος κοινωνικής συνάθροισης με τέτοια χαρακτηριστικά). Κάποια στιγμή όμως το σύνολο αυτό άρχισε να στρέφεται με λύσσα εναντίων των οργάνων της εξουσίας ωθούμενο από διάφορους κοινωνικούς αλλά μάλλον απολιτικούς (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον αν όχι όλες) παράγοντες. Για αυτό άλλωστε η (ορισμένες φορές απολιτική) αντιμπατσική διάθεση είναι διάχυτη στα γήπεδα όπως ήταν άλλωστε και σε παλαιότερες ή πρόσφατες, μικρότερες ή τεράστιες κοινωνικές εκρήξεις. Είναι γνωστό επίσης ότι στις πρώτες γραμμές των συγκρούσεων και πίσω από τα οδοφράγματα σε πολλές από αυτές τις εκρήξεις (π.χ δεκέμβρης 2008) ή σε διάφορες διαδηλώσεις (π.χ επέτειοι πολυτεχνείου) έδιναν μαζικό παρόν γηπεδικοί και χουλιγκάνoi πολλές φορές καλυμμένοι με τα κασκόλ της αγαπημένης τους ομάδας τόσο στην ελλάδα,όσο και σε άλλες χώρες(στις 7 Μαρτίου του 1985 και δυο μέρες μετά τη τραγική κατάληξη της απεργίας των ανθρακωρύχων στο Ντόνκαστερ της αγγλίας μερικές εκατοντάδες οπαδών της τοπικής ομάδας ενώθηκαν με ομάδες νεαρών ανθρακωρύχων και λεηλάτησαν μαγαζιά στη πόλη και συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις της καταστολής ενώ ας μη ξεχνάμε ότι η θάτσερ κατά τη διάρκεια της θητείας της στην εξουσία είχε βάλει κάποιες κοινωνικές ομάδες στο στόχαστρο, οι βασικότερες από αυτές ήταν οι απεργοί, τα συνδικάτα και τα χουλιγκάνια). Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλα τα μέτρα καταστολής δοκιμάζονται πρώτα στα γήπεδα και μετά στις πορείες και στις διαδηλώσεις κάτι που ισχύει και με τους αντίστοιχους νόμους π.χ στην αρχή είχαμε το ιδιώνυμο του χουντικού αθλητικού νόμου και στη συνέχεια είχαμε τον απαράδεκτο «κουκουλονόμο». Το μένος που δείχνει λοιπόν η κρατική καταστολή στα γήπεδα και γύρω από αυτά αναιρεί τον ισχυρισμό ότι το γήπεδο αποτελεί ένα χώρο ελεγχόμενης -ή επιμελημένα ανεξέλεγκτης- αποφόρτισης συμπιέσεων της καθημερινής ζωής. Το βασικό πρόταγμα της Αυτόνομης Ζώνης είναι το ότι ο οπαδικός χώρος θα πρέπει να συνειδητοποιήσει και αυτός ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται απαραίτητα στην απέναντι κερκίδα αλλά στη καθημερινότητα μας είτε αυτός ο εχθρός είναι ένστολος είτε όχι. Και μόνο αν παραμεριστούν οι -τις περισσότερες φορές – επίπλαστες διαφορές θα επιτευχθεί ένα κλίμα αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού μεταξύ των οπαδών. Το γήπεδο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας με παρόμοια χαρακτηριστικά. Οπότε η politically correct/incorrect ταμπέλα που κάποιοι προσδίδουν σε αυτή την μικρογραφία της κοινωνίας δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα και σίγουρα χρίζει πολλής συζήτησης. Και σίγουρα ο οπαδικός χώρος συμπεριλαμβάνει καφρίλα, βία, δηθενισμό, ποζεριά, ανεγκέφαλες και ηλίθιες απόψεις που πολλές φορές συνθέτουν ένα ότι να ΄ναι αχταρμά, αποπροσανατολισμό, εσωτερικές διαμάχες, «κλειστά» κοινωνικά σύνολα-ομάδες ανθρώπων και "μικρόκοσμους" με αντικοινωνικό προφίλ ή μηδαμινή κοινωνική απήχηση κτλ. Αλλά μήπως αυτά δεν αποτελούν χαρακτηριστικά και άλλων κοινωνικών ή πολιτικών συνόλων,ομάδων ή χώρων;; Ή μήπως όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά που έχουν εξαλειφθεί από όλους τους τομείς της κοινωνίας;

• Επειδή η Αυτόνομη Ζώνη οραματίζεται και αυτή ένα κόσμο όπου όλα τα χρώματα είναι όμορφα και όλα τα σύνορα είναι περιττά δε γίνεται να αφήσει ασχολίαστο όλο αυτόν το ντόρο γύρω από το μεταναστευτικό θέμα και την ηλίθια άποψη του δημοψηφίσματος. Και γιατί δημοψήφισμα; Για να αποφασίσουμε αν κάποιοι συνάνθρωποι μας ωθούμενοι από τη φτώχεια, τη πείνα, τη μιζέρια και τις εστίες πολέμου (που οι δυτικοί σύμμαχοι της ελλάδας δημιουργούν συνεχώς στις οικονομικά ασθενέστερες χώρες) αναγκάζονται να κάνουν τεράστια, επικίνδυνα ταξίδια γεμάτα αβεβαιότητα για να διεκδικήσουν το αναφαίρετο δικαίωμα τους στη ζωή. Και κάποιοι θέλουν να γίνουν εμπόδιο σε αυτή τη προσπάθεια αυτών των ανθρώπων με ηλίθιες φασιστικές και ρατσιστικές δικαιολογίες του στυλ να μην αλλοιωθεί η φυλή(!!!) ή ότι δεν υπάρχουν πολλές δουλειές. Και σίγουρα τα ποσοστά ανεργίας είναι υψηλά και το παραδεχόμαστε αλλά παρόλα αυτά δε βλέπουμε και πολλούς έλληνες να καταδέχονται να δουλέψουν στα γιαπιά, στα χωράφια, στα ναυπηγεία, στις λαχαναγορές, στις ιχθυόσκαλες, στα ολυμπιακά έργα κτλ. Βλέπετε τα εργατικά ατυχήματα δεν κάνουν διακρίσεις και για αυτό τα θύματα τους είναι έλληνες και πολλοί ξένοι που δεν είχαν τη δυνατότητα να σπουδάσουν, να διοριστούν στο δημόσιο, να δουλέψουν σε ένα γραφείο και γενικότερα να έχουν τη δυνατότητα της επιλογής. Άραγε πως θα φαινόταν στους έλληνες οικονομικούς μετανάστες των 70s αν αξίωναν το ίδιο δημοψήφισμα οι γερμανοί, οι αυστραλοί, οι αμερικάνοι, οι άγγλοι κτλ για να αποφασίσουν αν θα τους δεχθούν σε αυτές τις χώρες? Και ας μη ξεχνάμε ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων να ταξιδεύουν σε οποιαδήποτε γωνιά του ταλαιπωρημένου πλανήτη μας.
• Ανέκαθεν η πόλη μας ήταν καθαρή από κάθε φασιστική δράση. Ακόμα και στα μέσα των 80s όταν κάποια λιγοστά ακροδεξιά ανθρωπάρια θέλησαν να στεγάσουν τις εμετικές απόψεις τους κατάλαβαν ότι το Αγρίνιο δεν ήταν του χεριού τους. Από τότε η τοπική κοινωνία τους έχει τοποθετήσει εκεί που πραγματικά ανήκουν. Στο περιθώριο. Τα τελευταία χρόνια κάνουν δειλές εμφανίσεις στην αρχή με συνθήματα στους τοίχους και τώρα μόνο με τρικάκια που πετάνε τις πιο απίθανες ώρες. Ακόμη περιμένουμε τη περιβόητη εφόρμηση του πυρήνα φάντασμα Αιτωλοακαρνανίας στο Αγρίνιο.

• Για οποιονδήποτε θέλει να συνεισφέρει οικονομικά ή συντακτικά στο εγχείρημα της Αυτόνομης Ζώνης μπορεί να επικοινωνήσει: agriniozone6@gmail.com
• Και φυσικά μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε το αυτό-οργανωμένο ραδιοφωνικό εγχείρημα της Ραδιουργίας 88FM. Η Ραδιουργία εκπέμπει μέσω των ερτζιανών στο Αγρίνιο και στα κοντινά του περίχωρα και μέσω του site της ( radiourgia.squat.gr) σε όλο τον πλανήτη. Ακούστε κάθε Πέμπτη στις 9 το βράδυ την εκπομπή της Αυτόνομης Ζώνης.