editorial

Στην αρχή ήταν η υλοποίηση της κυκλοφορίας του εντύπου μας, ενός εντύπου που οι θεματικές του περιστρέφονται γύρω από το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό και τον οπαδικό/ γηπεδικό χώρο αλλά και γύρω από διάφορα κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Και επειδή η ζωή μας δεν αφιερώνεται εξ ολοκλήρου σε αυτά, στο έντυπο μας παρουσιάζονται και διάφορα άλλα θέματα που σχετίζονται με τη μουσική και τον κινηματογράφο. Ως φυσικό επακόλουθο στη συνέχεια δημιουργήθηκε και η συλλογικότητα/ group της Αυτόνομης Ζώνης που στηρίζει και οραματίζεται ένα συνειδητοποιημένο ενιαίο οπαδικό μέτωπο με αντιρατσιστικά, αντιφασιστικά και αντιμπατσικά χαρακτηριστικά και που εναντιώνεται στην εμπορευματοποίηση και στη μοντερνοποίηση του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα.

Σιγά σιγά όλοι μας συνειδητοποιούμε ότι ζουμε σε δύσκολες εποχές και ότι βιώνουμε καθημερινά περίεργες καταστάσεις. Μια η ανεργία, η φτώχεια και το Δ.Ν.Τ, μια η αυξανόμενη καταστολή από τη μεριά του κράτους και από την άλλη η αύξηση του νεοφασισμού και της ξενοφοβίας. Περίεργες καταστάσεις βιώνει και ο οπαδικός χώρος. Η καταστολή έχει πραγματικά διογκωθεί υπερβολικά και το κράτος ασκεί διώξεις σε οπαδούς για ψύλλου πήδημα και με τον πιο βάναυσο τρόπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι συλλήψεις των 25 οπαδών του Παναιτωλικού στη νίκαια και η παράτυπη τους ομηρία στο τοπικό τμήμα. Και τα παραδείγματα είναι ακόμη περισσότερα. Εκεί είναι λοιπόν που πρέπει ο οπαδικός χώρος να σηκώσει κεφάλι, να οργανωθεί, να αποτινάξει κάποια από τα συμπλέγματα του και να αποκτήσει συνείδηση. Αντί για όλα αυτά όμως η φάση πάει από το κακό στο χειρότερο. Πεσίματα σε συνδέσμους, «κέρατα», άσκοπη και αναίτια τις περισσότερες φορές βία, ξύλο σε συναυλίες (!!), εισχώρηση στις κερκίδες (αλλά και στρατολόγηση μέσα από αυτές) μελών τόσο για το ακροδεξιό παρακράτος όσο και για τη παρακρατική μαφία (που ορισμένες φορές οι δρόμοι αυτών των δυο τυχαίνει να τέμνονται) και άλλα πολλά. Και αυτά είναι κυρίως χαρακτηριστικά που τα συναντάς στους οπαδικούς κόλπους των ισχυρότερων ομάδων αλλά που τον τελευταίο καιρό εμφανίζονται σε μικρότερο βαθμό και στην επαρχία και γενικότερα στους οπαδικούς πυρήνες «μικρότερων» ομάδων.

Κάπως έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο να υπάρχουν πολλοί που πηγαίνουν στο γήπεδο αποκλειστικά και μόνο για να φωνάξουν υβριστικά συνθήματα για όλες τις υπόλοιπες ομάδες ανεξάρτητα αν τους φταίνε ή όχι, αν υπάρχουν προηγούμενα ή όχι, ξεχνώντας ότι με κάποιες από τις απέναντι κερκίδες (και σίγουρα όχι με όλες, για να είμαστε και ρεαλιστές) μοιράζονται ένα σωρό κοινά. Και φυσικά όλοι αυτοί συμπυκνώνοντας την ενέργεια τους εκεί, βάζουν σε δεύτερη μοίρα την έμπρακτη υποστήριξη προς την ομάδα τους με τα συνθήματα, τα coreos κτλ. Δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ σε ένα υβριστικό σύνθημα μπορεί να συμμετέχει η μισή κερκίδα, σε ένα άλλο σύνθημα που εστιάζει στην αγάπη προς την ομάδα να συμμετέχουν σαφώς πολύ λιγότεροι.

Κλείνοντας το editorial αυτού του τεύχους θα πρέπει να αναφερθούμε στην πορεία της αγαπημένης μας ομάδας που αν συνεχίσει έτσι, τότε θα πραγματοποιηθεί το όνειρο όλων μας, να δούμε δηλαδή τον Παναιτωλικό μας στην Α εθνική κατηγορία (ή super κλίκα αν προτιμάτε), κάτι πολύ σημαντικό για τους μεγαλύτερους από εμάς που στήριξαν την ομάδα στην παρακμή της Δ εθνικής και που μια άνοδο θα αποτελέσει και μια δικαίωση. Και φυσικά είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός να βλέπουμε όλους τους πιτσιρικάδες να επιλέγουν να υποστηρίζουν την ομάδα της γειτονιάς τους και μόνο αυτή, μη διαλέγοντας έτσι το δρόμο της σίγουρης επιτυχίας που προσφέρουν οι λεγόμενες «μεγάλες» ομάδες που μονοπωλούν τους τίτλους, τις επιτυχίες και το ενδιαφέρον (αλλά και άλλα πολλά).

Για επικοινωνία: agriniozone6@gmail.com