Δύσκολοι καιροί για όλους (εκτός των πολιτικών, των κεφαλαιοκρατών και των βολεμένων..) με την ανεργία, την ακρίβεια, τους φόρους και την αφραγκία να αποτελούν πια αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Κάπως έτσι καμιά 20αριά από εμάς μαζευτήκαμε έξω από το κεντρικό σύνδεσμο, αδειάσαμε τις τσέπες από ότι φράγκα είχαμε, κάναμε τη σούμα και με το πρόχειρο αυτό κοινό ταμείο ξεκινήσαμε 4-5 αυτοκίνητα για τη πόλη του Αιγίου. Παρά τις αφραγκίες το μικρό ταξιδάκι μας συνοδεύτηκε από κέφι, χαβαλέ, αλληλεγγύη και κοινοκτημοσύνη. Πανάκριβες βενζίνες, διόδια και το εργάσιμο της μέρας (για όσους δεν είναι άνεργοι) ήταν όλες σοβαρές δυσκολίες που τελικά παραμερίστηκαν.
Έξω από τη θύρα που προορίζονταν για τους οπαδούς της ομάδας μας, μας περίμεναν τα παιδιά από το Αίγιο, οι Bianconeri. Στα πλαίσια λοιπόν της φιλίας, της αλληλεγγύης και της κοινοκτημοσύνης, οι Αιγιώτες φίλοι μας συνεισφέραν και αυτοί ότι μπορούσαν προκειμένου να μπουν στο γήπεδο αρκετοί δικοί μας που είχαν ξεμείνει εντελώς από φράγκα και δεν μπορούσαν να αγοράσουν εισιτήριο.
Στο γήπεδο όλα κύλισαν όμορφα (παρόλη τη πικρία από την απαράδεκτη εμφάνιση της ομάδας) με κοινά συνθήματα Παναιτωλικών και Παναιγιάλειων κατά της διοίκησης της ομάδας μας, κατά της αστυνομίας και κατά της καταστολής του οπαδικού χώρου γενικότερα. Δικό μας πανί κοσμούσε τη κερκίδα των οργανωμένων οπαδών της Αιγιώτικης ομάδας και αντίστοιχα δικό τους πανί υπήρχε στη κερκίδα μας επισφραγίζοντας έτσι τη χρόνια φιλία μας. Μετά το τέλος του αγώνα αρκετοί από εμάς βρεθήκαμε στο πανέμορφο σύνδεσμο των Bianconeri για μπύρες και κουβεντούλα για γηπεδικά θέματα αλλά και για θέματα κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου. Στα αξιοσημείωτα η παρουσία φοιτητών οπαδών και φίλων της ομάδας τόσο από το Αίγιο όσο και από τη κοντινή Πάτρα.
Στα αρνητικά η εμμονή των μπάτσων να μην επιτρέπουν σε φίλους και των δυο ομάδων που παρακολούθησαν το παιχνίδι ακριβώς δίπλα από εμάς (με μια διμοιρία βέβαια στη μέση) να διασχίσουν τη δική μας θύρα για να εγκαταλείψουν το γήπεδο. Τελικά μετά τις πιέσεις που ασκήθηκαν από εμάς αλλά και από πολλούς Αιγιώτες οι μπάτσοι υποχώρησαν και κάπως έτσι βγήκαμε από το γήπεδο όλοι μαζί σχηματίζοντας στη διαδρομή πηγαδάκια και συζητώντας τόσο για την ηλίθια εμμονή των δυνάμεων της κρατικής καταστολής όσο και για ζητήματα που αφορούσαν τις δυο ομάδες. Όσο αφορά τους αυλοκόλακες εκείνους που όλο αγωνία προσπαθούσαν από μακριά να εντοπίσουν και να αναγνωρίσουν αυτούς που καταφέρονταν κατά της παε δεν θα ασχοληθούμε και θα τους αφήσουμε να ασχολούνται με το μίζερο ρόλο τους στη μίζερη καθημερινότητα τους…
Έξω από τη θύρα που προορίζονταν για τους οπαδούς της ομάδας μας, μας περίμεναν τα παιδιά από το Αίγιο, οι Bianconeri. Στα πλαίσια λοιπόν της φιλίας, της αλληλεγγύης και της κοινοκτημοσύνης, οι Αιγιώτες φίλοι μας συνεισφέραν και αυτοί ότι μπορούσαν προκειμένου να μπουν στο γήπεδο αρκετοί δικοί μας που είχαν ξεμείνει εντελώς από φράγκα και δεν μπορούσαν να αγοράσουν εισιτήριο.
Στο γήπεδο όλα κύλισαν όμορφα (παρόλη τη πικρία από την απαράδεκτη εμφάνιση της ομάδας) με κοινά συνθήματα Παναιτωλικών και Παναιγιάλειων κατά της διοίκησης της ομάδας μας, κατά της αστυνομίας και κατά της καταστολής του οπαδικού χώρου γενικότερα. Δικό μας πανί κοσμούσε τη κερκίδα των οργανωμένων οπαδών της Αιγιώτικης ομάδας και αντίστοιχα δικό τους πανί υπήρχε στη κερκίδα μας επισφραγίζοντας έτσι τη χρόνια φιλία μας. Μετά το τέλος του αγώνα αρκετοί από εμάς βρεθήκαμε στο πανέμορφο σύνδεσμο των Bianconeri για μπύρες και κουβεντούλα για γηπεδικά θέματα αλλά και για θέματα κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου. Στα αξιοσημείωτα η παρουσία φοιτητών οπαδών και φίλων της ομάδας τόσο από το Αίγιο όσο και από τη κοντινή Πάτρα.
Στα αρνητικά η εμμονή των μπάτσων να μην επιτρέπουν σε φίλους και των δυο ομάδων που παρακολούθησαν το παιχνίδι ακριβώς δίπλα από εμάς (με μια διμοιρία βέβαια στη μέση) να διασχίσουν τη δική μας θύρα για να εγκαταλείψουν το γήπεδο. Τελικά μετά τις πιέσεις που ασκήθηκαν από εμάς αλλά και από πολλούς Αιγιώτες οι μπάτσοι υποχώρησαν και κάπως έτσι βγήκαμε από το γήπεδο όλοι μαζί σχηματίζοντας στη διαδρομή πηγαδάκια και συζητώντας τόσο για την ηλίθια εμμονή των δυνάμεων της κρατικής καταστολής όσο και για ζητήματα που αφορούσαν τις δυο ομάδες. Όσο αφορά τους αυλοκόλακες εκείνους που όλο αγωνία προσπαθούσαν από μακριά να εντοπίσουν και να αναγνωρίσουν αυτούς που καταφέρονταν κατά της παε δεν θα ασχοληθούμε και θα τους αφήσουμε να ασχολούνται με το μίζερο ρόλο τους στη μίζερη καθημερινότητα τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου