Ως γνωστόν στην οπαδική φάση υπάρχουν φιλίες, αλληλοσεβασμοί, ακόμη & αδελφοποιήσεις οπαδών διαφορετικών ομάδων. Υπάρχουν ακόμη περισσότερες έχθρες, διαμάχες ακόμη & βεντέτες. Οι διαφορές που οδηγούν σε τέτοιες ρήξεις κάποιες φορές είναι εντελώς επίπλαστες & κατευθυνόμενες & κάποιες φορές όχι. Στη πρώτη περίπτωση τουλάχιστον οι οπαδικές συλλογικότητες θα πρέπει να συνειδητοποίησουν ότι ο πραγματικός εχθρός είναι κοινός & δε βρίσκεται στο απέναντι πέταλο. Ο εχθρός είναι το κράτος (αυστηρές & αντισυνταγματικές νομοθεσίες,αστυνομική βία, καπιταλισμός, εμπορευματοποίηση, ανεργία) & το παρακράτος (μ.μ.ε, μαφίες της "νύχτας", στοίχημα, παράγκες, ακροδεξιά).
Θα θέλαμε να σταθούμε στο κεφάλαιο δημοσιογράφοι. Στη πλειοψηφία τους (σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις) οι τύποι είναι ανδρείκελα που εξυπηρετούν τους σκοπούς του συστήματος & των κυκλωμάτων που μαγαρίζουν το αγαπημένο μας άθλημα, τους αγαπημένους μας συλλόγους, τις ίδιες μας τις ζωές.. Κάπως έτσι οι ίδιοι δημοσιογράφοι που τσουβαλιάζουν με το χαρακτηρισμό εγκληματίες τους οπαδούς (όταν κάποιοι από αυτούς μαχαιρώνουν) ή τους μετανάστες (όταν κάποιοι από αυτούς βιάζουν) όταν οι οπαδοί δεν σφάζονται & συνυπάρχουν ή όταν ο βιαστής είναι ελληναράς σωπαίνουν. Ας μη ξεχνάμε πως η βία στα γήπεδα εκτός από μέσο αποσυμπίεσης οργής & αγανάκτησης ταυτόχρονα πουλάει. Ποιος ξεχνά τα αιματοβαμμένα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημεριδών πριν από μεγάλα παραδοσιακά ντέρμπι. Ποιος ξεχνά τις έκτακτες εκπομπές & τις ώρες που αφιερώνουν δελτία ειδήσεων & αθλητικές εκπομπές με τους ειδικούς να κάνουν αναλύσεις της πλάκας χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα & "απορώντας" για τα κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου & γενικότερα της κοινωνίας. Για τη πολυπρόσωπη κρατική βία (αστυνομία, φορολογίες, χαράτσια) & για τα κυκλώματα του ποδοσφαίρου (παράγκες, στοιχηματισμοί) τσιμουδιά. Μη νομίζει κανείς πως οι περισσότεροι από αυτούς τους δημοσιογράφους θλίβονται στ θέα της βίας στα γήπεδα. Αντιθέτως, γουστάρουν γιατί τα ρεπορτάζ που αναφέρονται σε μαχαιρώματα πουλάνε. Κάθε φορά λοιπόν που οι οπαδοί συγκρούονται χύνουν τόνους από μελάνια. Όταν οι οπαδοί συνυπάρχουν σε ένα αγώνα που καθορίζει πολλά χωρίς μπάτσους, κενές ζώνες τότε είναι που οι ρόλοι των δημοσιογράφων & των μπάτσων ακυρώνονται.
Υ.Γ1: Στον αγώνα "χωρίς αύριο" της ομάδας μας, του Παναιτωλικού & του Ηρακλή Θεσ/νίκης & με νωπές τις εικόνες έντασης μεταξύ των παιχτών των δυο ομάδων οι λιγοστοί οπαδοί του Γηραιού συνυπήρξαν ανάμεσα από οπαδούς & φίλους της δικής μας ομάδας χώρίς να μεσολαβούν ανάμεσα τους μπάτσοι, σεκιουριτάδες ή κενές ζώνες. Κανείς δημοσιογράφος δεν ασχολήθηκε με την αξία & το μύνημα της συγκεκριμένης εικόνας. Σε αυτό το ζήτημα αναφέρεται εξάλλου & το εξής άρθρο: " Με αυτή την εικόνα θα ασχοληθεί κανείς;"
Υ.Γ2: Στο ρόλο των δημοσιογράφων είχε αναφερθεί & παλιότερο άρθρο του 3ου τέύχους του εντύπου μας με τίτλο: "Δημοσιογράφοι & ρατσιστική προπαγάνδα".
Υ.Γ3: Και ένα κομμάτι παρόμοιας θεματικής που λέει τα πράγματα με το όνομα τους:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου